Niedawno Politechnika Rzeszowska mająca za patrona Ignacego Łukasiewicza rozpoczęła starania o ustanowienie przez Sejm RP roku 2022 Rokiem Ignacego Łukasiewicza. Ponadto pojawił się wniosek o przyznanie wynalazcy urodzonego przed laty w naszym regionie – Orderu Orła Białego.
Senat Politechniki Rzeszowskiej podjął jednogłośnie uchwałę w sprawie poparcia działań w kierunku ustanowienia przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej roku 2022 rokiem Ignacego Łukasiewicza, oraz poparł wniosek o zwrócenie się do prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej i Kapituły Orderu Orła Białego o odznaczenie pośmiertnie Ignacego Łukasiewicza.
Ignacy Łukasiewicz przyszedł na świat w 1822 roku w miejscowości Zaduszniki niedaleko Padwi Narodowej w obecnym powiecie mieleckim. Nauki pobierał w rzeszowskim gimnazjum. Po ukończeniu czterech klas gimnazjum naukę przerwał. Poszedł więc do pracy, zostając aptekarzem w Łańcucie, następnie w Rzeszowie. Zaangażował się przy tym w działalność patriotyczną.
Wkrótce potem aresztowany, ale zwolniony po roku, natomiast otrzymał nakaz zamieszkania we Lwowie, gdzie jako aptekarz miał obowiązek regularnego meldowania się na posterunku policji.
Rozpoczął następnie w ślad za podjętymi studiami badania wraz z Janem Zehem. Przedmiotem interesującego studium były produkty skraplania się oleju skalnego. W ten sposób otrzymano wkrótce naftę świetlną, dzięki czemu został ojcem lamp naftowych, które szybko weszły do użycia. Rok 1853 jest symboliczny, jako początek przemysłu naftowego polskiego. Ignacy Łukasiewicz z dalszych prac nie zrezygnował, bowiem za cel powziął sobie udoskonalanie wynalazku.
Przeniósł się do Gorlic. Powstała jego spółka naftowa – co ważne, pierwsza w świecie. Celem spółki zostało wykorzystanie ropy przy równoczesnym jej wydobyciu. W Ulaszowicach w roku 1856 Łukasiewiczowi udało się założyć własną destylarnię. Apogeum jego działalności stanowiło założenie Towarzystwa Naftowego, które założył i na czele którego sam stanął.
Zajmował się też szczególnie zabezpieczeniami socjalnymi robotników, zwłaszcza tych, których sam zatrudniał. Stało się to kluczem do tego, by w 1873 roku Pius IX odznaczył go Orderem św. Grzegorza oraz tytułem Szambelana Papieskiego. Zmarł w 1882 roku. Powodem bezpośrednim zgonu było zapalenie płuc. Został pochowany w Zręcinie.
