Śnieżna kula nienawiści zaczęła się toczyć w Polsce wiele lat temu. Już nikt dzisiaj nie pamięta, kto zrobił mała śnieżkę i rzucił w nią w przeciwnika. No, może nie dla żartu, ale tak jakby nieszkodliwie.
I już pewnie też nikt nie pamięta, co to było: czy nazwanie kogoś komuchem, czy żart, że ktoś inny przypomina ormowca albo jego kolegę, albo że akurat w danym momencie dziejów był nie po tej stronie, co aktualny posiadacz telewizji polskiej, czy jeszcze coś niespecjalnie szkodliwego.
Ale się zaczęło toto toczyć i przybierało na wadze. Jak śnieżna kula. Ona ma to do siebie, że rośnie, a zatrzymać ją coraz trudniej.
Jak nie mamy porównania, to ciężko nam spostrzec w lustrze, że w ciągu jakiegoś czasu zestarzeliśmy się czy bardzo zbrzydliśmy. Dala siebie wciąż jesteśmy tacy sami. Dopiero znajomy, który nie wiedział na dłuższy czas, gdy jest uczciwy i nie ma zahamowani wykrzykuje ze zdziwieniem: ale się postarzałeś, ale masz zmarszczek, ale „zmieniła ci się twarz”.
I tak jest z nami. Patrzyliśmy wciąż w lustro, w którym odbijała się nasza pokraczna fizjonomia. Co najwyżej w towarzystwie takich jak my. Tak samo myślących, wykrzywiających się w tę samą stronę, z zezem w tym samym oku, kuśtykającym na tę samą nogę.
I cały czas wydawało się nam, że jest ok. Że jesteśmy fajni, piękni, jedyni prawdziwi.A tylko ci, z drugiej strony lustra, są paskudni, powykrzywiani, kulejący.
I nie miał nam kto uświadomić, że jest inaczej. Że i jedni i drudzy zaczynają być paskudni. Że kalectwo jest coraz bardziej widoczne i coraz trudniej z nim egzystować w społeczeństwie. Bo wciąż chromi z prawej strony uważają, że są ok, a kalekami jest tylko ta strona społeczeństwa chroma z lewej.
I nie było nikogo, kto by – po pierwsze – umiał popatrzeć z zewnątrz, kto by – po drugie – miał odwagę to powiedzieć, i kto by – po trzecie i najważniejsze – maiła na tyle autorytetu, żeby obie strony go posłuchały.
To co powiem poniżej, spowoduje oczywiście krzyk tych wykrzywianych z lewej strony, ale za chwilę być może chromych z prawej. Jedyny autorytet czasów komuny i Solidarności – Kościół – sam się wyautował z rankingu zaufania możliwego do zaakceptowania przez obie strony jednocześnie. Ale tak naprawdę nie mamy szansy na innego rozjemcę. Jest za to szansa, żeby ta światlejsza, dalej widząca część biskupów i księży znowu, jak kiedyś, stanęła na wysokości zadania stawianego przez coraz groźniejszy czas, odcinając się od popierania jednej strony sporu i zaczęła próbować zszywać rozprute, łagodzić nastroje, doradzać mądrze, nie wychodzić z inicjatywami – może słusznymi – nie na czasie. Wierzę, że to jest jeszcze możliwe.
Ale jest jeszcze jedna ważna rola, która Kościół może spełnić. Rozpoczęta dyskusja o wyprowadzeniu religii ze szkół może być wspaniałym prezentem dla Kościoła, jeśli tylko będzie umiał właściwie zareagować.Niektórzy wprowadzają do szkół lekcje o „mowie nienawiści”. Inni przeciwko temu protestują.
Ja tylko przypomnę – może i niektórym „politycznym” księżom – że jest takie przykazanie, jedno z dziesięciu, że „nie będziesz mówił fałszywego świadectwa przeciwko bliźniemu swemu”. I nie chodzi to tylko o rozumienie, że nie będziesz kłamał. To wielka szansa dla Kościoła i nauki religii. Jak nie wy, to kto?
A co do naszego miasta za lasem, Mielca?
Małe środowisko potencjalnych opluwających się wzajemnie oficjeli i polityków, dobrze znających jeden drugiego, jest czynnikiem, które tę nieszczególnie estetyczną czynność jednak ogranicza do minimum. Te pyskówki uskuteczniane w radach miasta czy powiatu nie są jeszcze czymś poza godnością.
Ale trzymających w ryzach swoje popędy lokalnych polityków dzielnie wyręczają mieleccy internauci, a bardziej internetowe trolle partyjne, które szczują i plują, nie myśląc o konsekwencjach swego zachowania.
To oni najbardziej – często za przyzwoleniem i zachętą politycznych, mieleckich mocodawców, chociaż pewnie także jak ten morderca z Gdańska, zmotywowani nachalną propagandą – dokładają swoje do tej śnieżnej kuli nienawiści, która przetacza się przez Polską. Tej nienawiści, która – niezatrzymana – może nas zniszczyć. Niezależnie od tego, z której strony twarz nam się kurczy, gdy czytamy o tym, co się dzieje.
Andrzej Talarek
