A może Wasz Mielec Naszymi Rękami?
Zaczęły się przedwyborcze występy nielicznych dość mieleckich zespołów artystyczno – wyborczych, w których skład wchodzą znaczący albo mniej znaczni obywatele Prezydenckiego Miasta Mielca. (bo na szczęście jeszcze nie królewskiego).
Nie należy tu zapominać o innych zespołach przedwyborczych, w tym zespole Powrócimy i Skłócimy (ponownie), jak też o tym jedynym, próbującym łączyć Naszych i Waszych w jednościowe, jednoczące Razem dla Mielca i Ziemi Mieleckiej.
Od razu zaznaczę, że Prezydent nie chce iść Razem (z innymi, dotychczasowymi swoimi towarzyszami) i postanowił iść osobno, co powoduje, że niedługo może zamienić się w pątnika, idącego z pokutną pielgrzymką do Częstochowy.
Wszystko to wygląda w pierwszym przybliżeniu jako nieco zabawne, ale jak się zamyślić głęboko, to jednak za bardzo wesołe nie jest. A nie jest, bo mimo wszystko to nasza przyszłość. A przyszłością jest pięcioletnie, finalne przedstawienie, bo to co widzimy teraz, to tylko próba generalna.
Zagadką na dzisiaj dla mnie jest, czy przypadkiem pod tym ostrzałem słów, prowadzonym przez widoczne i znane mielczanom organizacje i ich żołnierzy, nie szykuje się w ciszy, na biznesowym zapleczu Mielca, kontratak osób nie stowarzyszonych, nie znanych powszechnie, ale mających do dyspozycji wielkie pieniądze, a jak kasę i to propagandę medialną.
A dobra propaganda może nawet mądrym wcisnąć do głowy głupotę. Inna sprawa, to ilu jest mądrych?
Więc wy panowie sobie tu gadu gadu, a tam siedzą i myślą, jak was zrobić w konia, jak do Rady Miasta wprowadzić ludzi, którzy będą lobbowali nie za interesami ogółu mielczan, ale za interesami nielicznych, którzy mają kasę, a z nimi będą mieli jeszcze więcej.
Tu oczywiście ważną rolę będzie miał do odegrania – prócz członków Rady – także nowo wybrany prezydent miasta.
Wszyscy kandydujący potrzebują na kampanię wyborczą środków, czyli pieniędzy.
Jak tak patrzę na ujawniających się już kandydatów, to czuję przez skórę, że pewnie mają zapewnione wsparcie finansowe, w ten czy inny sposób.
I wcale mi się te ujawnione przypadki nie podobają. Ciekawi mnie też, kto wesprze samotnie, czyli nie Razem, kandydującego pana prezydenta Wiśniewskiego. Zapewne on już wie, skoro taką decyzję podjął.
Dawałem już, nie raz, nie dwa, wyraz swojej niechęci dla kandydujących na stanowisko prezydenta panów i nie zmieniłem swojego nastawienia. A nie zmieniłem, bo z jednej strony liczę na inną jakość polityki, którą mogą wnieść kobiety, a z drugiej strony liczę, że akurat te, kandydujące z istniejących stowarzyszeń, nie będą, lub mniej będą uzależnione od gabinetów partii politycznych czy wielkiego biznesu (mieleckiego).
Nie jestem pierwszym naiwnym, przynajmniej w kwestiach finansowych, związanych z wyborami, ale – jakby się nie działo – wolę marzyć o sytuacji, kiedy w Radzie jest kilka stowarzyszeń, z kilkuosobowymi reprezentacjami, muszących zawierać sojusze i kompromisy, zamiast jednej dużej siły, mającej na dodatek jako sojusznika swojego prezydenta.
Było by to fatalne dla Mielca.
Bo demokracja w Polsce już dawno dostała zadyszki, a może nawet jest w stanie przedzawałowym, więc dobrze byłoby, gdyby choć trochę uchronić od zapaści demokrację lokalną, tu akurat naszą mielecką.
Żarty się kończą, a może już skończyły, nawet jeśli humorystycznie zacząłem ten felieton.
Co mogę zrobić? Mogę tylko apelować do wyborców, by nie ulegali propagandzie, by mieli oczy i umysły szeroko otwarte, by mimo wszystko zaufali grupom obywatelskim, stowarzyszeniom, które towarzyszyły mielczanom przez okres najtrudniejszych lat transformacji i tak naprawdę nigdy mielczan nie zawiodły. Nawet jak różni ludzie, różne pretensje pod ich adresem zgłaszają.
Pamiętajmy, co była w latach dziewięćdziesiątych, jak wyglądał Mielec. Teraz łatwo obiecywać złote góry, krytykować tych, co odwalili najgorsza robotę, a przy okazji pomnażać majątek lub wpływy.
Nie dajmy się oszukać.
Andrzej Talarek
